قلم زدم به مرکب کنار این فانوس

برای تان بنویسم، برای اقیانوس

نفس برای شما خرج میشود بانو

ولی نفس شده اینجا کنارتان محبوس

هر آنکه اسم خودش را نهاده بود ابتر

ز خواب ناز پرید و ندید جز کابوس

به روی بیت نبی عطر یاس می بارد

که خانه ها همه با عطرتان شود مأنوس

بدین وسیله خدا راز خلقتش را گفت

صدای گریه ی تو با شمارش معکوس

تو آمدی مترادف کنی برای پدر

میان فاطمه و آمنه در این قاموس

تو ماورای حروفی و ماورای کلام

لغت ز درک مفاهیم تان شده مأیوس

خدا نوشته خودش را علی که از این پس

برای خود بنویسد علی تو را ناموس

مدینه از برکات شما نمک خورده

مدینه حرمت نان و نمک!...فدک،افسوس

مدینه پا به قدم های تان نمی آمد

برای عصر حجر ماند و عهد دقیانوس

مدینه برکه ی نا چیزی از معما هاست

مدینه را چه به امواج پاک اقیانوس  ؟؟!!!

قلم زدم به مرکب کنار این فانوس

برای تان بنویسم، برای اقیانوس

نفس برای شما خرج میشود بانو

ولی نفس شده اینجا کنارتان محبوس

هر آنکه اسم خودش را نهاده بود ابتر

ز خواب ناز پرید و ندید جز کابوس

به روی بیت نبی عطر یاس می بارد

که خانه ها همه با عطرتان شود مأنوس

بدین وسیله خدا راز خلقتش را گفت

صدای گریه ی تو با شمارش معکوس

تو آمدی مترادف کنی برای پدر

میان فاطمه و آمنه در این قاموس

تو ماورای حروفی و ماورای کلام

لغت ز درک مفاهیم تان شده مأیوس

خدا نوشته خودش را علی که از این پس

برای خود بنویسد علی تو را ناموس

مدینه از برکات شما نمک خورده

مدینه حرمت نان و نمک!...فدک،افسوس

مدینه پا به قدم های تان نمی آمد

برای عصر حجر ماند و عهد دقیانوس

مدینه برکه ی نا چیزی از معما هاست

مدینه را چه به امواج پاک اقیانوس  ؟؟!!!

مادرم!

این همه بلا سخت است

به خدا شرح ماجرا سخت است

گفتن از روضه‌ي تو

آسان نیست

شرح آن کار روضه خوانان نیست

چشمی از داغ خونفشان باید

گریه‌ي بی امان

تلاطم اشک

مدد از صاحب الزمان بايد

کاش اين فاطميه

مادر جان

گره از کار عشق وا مي شد

روضه خوان

صاحبِ عزا مي شد

يوسف تو ز راه مي آمد

با دلي غرق آه مي آمد

مادرم!

اين همه بلا سخت است

فهم داغت براي ما سخت است

گفتن از داغ کوچه آسان نيست

آه سيلي بي هوا سخت است

در و ديوار را نمي گويم

نيستم من حريف اين روضه

کشته من را

رديف اين روضه

داغ مسمار را نمي گويم

زود بايد ز روضه ها رد شد

شرح آن کار روضه خوانان نيست

چه بگويم؟

هجوم اين مردم؟

در چوبي و تلّي از هيزم؟

شعله مي زد چه بي خبر آتش

آه مادر!

بهشت در آتش

در کنار تو شعله ور آتش

صورتت را گدازه ها مي سوخت

بارش تازيانه و کوثر

جگر داغ از اين بلا مي سوخت

آه پهلو

مگر چه شد بازو

روي نيلي

تسلي سيلي

گوشواره ، خداي من چاره ...

از غم تو زمين،‌هوا مي سوخت

دل بي تاب مرتضي مي سوخت

همه يکجا هجوم آوردند

دست بسته امام را بردند

دست او را که بسته بودند آه

پاي قتلش نشسته بودند آه

دل تو بيقرار او اما

پهلويت را شکسته بودند آه

همه پيمان گسسته بودند آه

آه از روضه هاي بي ياري

کار آن جمعيت

تماشا بود

بعد هم ناسزا و حاشا بود

چقدر حق

غريب و تنها بود

روز دلگيرِ بي طرفداري

درد غربت چگونه پايان داشت؟

واي از ماجراي دلتنگي

در دل کوچه هاي دلتنگي

کوچه اي که شميم هجران داشت

روي چشمت نشست ابري که

نود و پنج روز باران داشت

گريه هايت نه صِرف دلتنگي

شرح دلواپسي مولا بود

روضه‌ي بي کسي مولا بود

روز و شب

اشکهاي تو جاري

آه از روضه هاي بي ياري

تو سه شب

غرق آه و شيون و شين

آمدي با علي و با حسنين

به در خانه‌ي همه اصحاب

جنگجويان خيبر و احزاب

جان به کف هاي روز بدر و حنين

گفت مولا به تک تک آنان

از احاديث ناب پيغمبر

از «أولي الأمر» و مقصد قرآن

از غدير و

از آن همه پيمان

گفت از فتنه‌ي سقيفه و بعد

از فريب و خيانت شيطان

آه حجّت دگر تمام شد و

بي تفاوت شدن

حرام شد و

وعده ها

وعده‌ي قيام شد و

صبح آمد

و لحظه‌ي موعود

غير از آن چار يار ديرينه

هيچ کس ياور امام نبود

گريه کن با دل شکسته‌ي خود

گريه کن از مدينه تا به اُحد

گريه کن

مادرم غريبانه

روزها کنج بيت الاحزان و

نيمه شب

مخفيانه در خانه

گيسوي زينبت پريشان است

دست افتاده ديگر از شانه

گريه کن

مادرم غريبانه

نيمه شب که تو رفتي از خانه

مي شود مويه هاي چشمانت

روضه خوان غم يتيمانت

گريه کن

بر غريبي حيدر

مي روي همدم پريشانت

در کنار مزار پنهانت

مي رود آه مادرم از حال

مي شود قاتلش غمت هر روز

مي شود همدمش غمت سي سال

يک جهان غربت و محن داري

گريه کن

روضه‌ي حسن داري

مثل حيدر

انيس او چاه است

خنده هاي مغيره در راه است

داغهاي تو شعله ور، کوچه

جگرش پاره پاره در کوچه

شب آخر که از سفر گفتي

با نگاهي پر از شرر مادر

با دل خون و چشم تر گفتي

گفتي از روزهاي شيون و شين

نيمه شبها و

تشنگي حسين

زينبت را که جان به لب کردي

بقچه اي را اگر طلب کردي

تو به زينب

سه تا کفن دادي

ولي يک کهنه پيرهن دادي

داغ زينب حکايت زهراست

امتداد مدينه عاشوراست

گريه کن

مادرم بخوان روضه

روضه هايت هميشه معروف است

کهنه پيراهن آخر روضه ست

روضه از اين به بعد مکشوف است

وسط کوچه

اجر پيغمبر

گرچه يکبار شد ادا مادر

شعله‌ي کينه آتشين مانده

باز ياري مسلمين مانده

شد ادا گرچه با تب سيلي

اجر با تيغ و نيزه ها مانده

کربلا مانده

کربلا مانده

مادرم!

در ميانه‌ي گودال

پيکري غرق خون رها مانده

گريه کن

هاي هاي

مي بارد

خون خورشيد تو زِ سر نيزه

تيرها در طواف پيکر او

بوسه‌ي خنجرست و حنجر او

پيش چشمان خسته‌ي زينب

سر او رفته است بر نيزه

چشمهاي کبود او مثلِ

چشم نيلي و بيقرارت شد

ضجه مي زد

به جاي تو آن روز

کهنه پيراهني که غارت شد

گريه کن

با تلاوت قاري

خون ز لب هاي او شده جاري

آه از روضه هاي بي ياري

آفتاب قديمي ي دنيا

سيب سرخ بهشت پيغمبر

يك سبد ياس بر جمال شما

ابتدايت هميشه نا معلوم

انتهاي تو نيز نا پيدا

راستي گر نباشي اي بانو

چه غريب است حرفهاي خدا

خانه ات پايتخت اين عالم

حجت من حديث سبز كسا

فاطمه اي فرشته خيرات

بر تو و خاندان تو صلوات

چشمهايت ستاره مي بارد

مثل خورشيد روشني دارند

نور ماه و ستاره و خورشيد

چقدر پيش چشم تو تارند

جلوه كردي و از مكان خودت

 آمدي وفرشته ها دارند ...

از بلندا ي عرش تا مكه

سر راه تو ياس مي كارند

آمدي و تمام هر چه كه  هست

به مقام تو سجده مي آرند

فاطمه اي فرشته خيرات

بر تو و خاندان تو صلوات

اي خداوندي تجسم ما

 كعبه بي نشان مردم ما

صبح روز نخست ريخته اند

جاي انگور سيب در خم ما

سوره ي مكي رسول خدا

نذر چشمانتان تبسم ما

بامتان پشت بام جبرا ئيل

خانه ات آسمان هفتم  ما

گردش مهربان اين دستاس

آرد داري براي گندم ما

فاطمه اي فرشته خيرات

بر توو خاندان تو صلوات

تو فرادا تو فرد تو تو حيد

تو مساوي سيزده خورشيد

تو همان سيب روشني كه از ل

از درخت خدا پيمبر چيد

تو رسولي ولي به طرز دگر

مرتضايي ولي به شكل جديد

معجر روشن تو هجده سال

به خودش رنگ آفتاب نديد

شب ندارد مدينه ام با تو

السلام عليك يا خورشيد

فاطمه اي  فرشته خيرات

بر توو خاندان تو صلوات

سر تو روي بالش پر بود

جلوه ات جلوه اي معطر بود

نان تو از بهشت مي آمد

آب نوشيدنيت كوثر بود

مثل يك گنبد طلايي شهر

پشت بامت پر از كبوتر بود

آمدي و ملائك بالا

عرض تبريكشان به حيدر بود

روز ميلاد تو براي رسول

به خداوند "روز مادر "بود

فاطمه اي فرشته خيرات

بر تو و خاندا ن تو صلوات

اي خداي جمالي ي دنيا

جلوه بي مثالي ي دنيا

نام تو بي وضو نمي آيد

بر زبان اهالي دنيا

اي پري اي فرشته بالا

تو كجا و حوالي دنيا

 تو كنار خداي خويش، خوشي

كوري جاي خالي دنيا

ما هميشه پي جواب توايم

اي غروب سئوالي دنيا

فاطمه اي فرشته بركات 

بر تو و خاندان تو صلوات

بي تو اين سفره ها كريم نداشت

بي تو اين بادها نسيم نداشت

تو اگر جلوه اي نمي كردي

طور موساي ما كليم نداشت

با وجود وجود تو ديگر

حضرت آمنه يتيم نداشت

بي تو ذكر رئوف " بسم اله "

داشت رخمن ولي رحيم نداشت

حرمت قبله هم ترك مي خورد

خانه ي تو اگر حريم نداشت

فاطمه اي فرشته خيرات

بر تو و خاندان تو صلوات

آينه صفحه كتاب تو

آسمان شيشه گلاب تو بود

اولين عكس در حجاب خدا

دور تا دور عرش قاب تو بود

صبح ها، ظهرها نگاه علي

چشم به راه آفتاب تو بود

روزها نيمه ي جنوب زمين

سنگ زيرين آسياب تو بود

چادر خاكي زمين خورده

مرتضي هم ابوتراب تو بود

فاطمه اي فرشته خيرات

بر تو و خاندان تو صلوات

 ماه عزاي فاطمه روح مُحرم است

 خون گريه كن ز غم،كه عقيق يمن شوي

 رخصت دهد خدا كه تو هم سينه زن شوي

 در فاطميه از دل و جان گريه مي كنيم

 همراه با امام زمان گريه مي كنيم

 در فاطميه رنگ جگر سرخ تر شود

 آتش فشان غيرت ما شعله ور شود

 شمشير خشم شيعه پديدار مي شود

 وقتي كه حرف كوچه و ديوار مي شود

 لعنت به آنكه پايگذار سقيفه شد

 لعنت به هر كسي كه به ناحق خليفه شد

 لعنت بر آنكه برتن اسلام خرقه كرد

 اين قوم متحد شده را فرقه فرقه كرد

 تكفير دشمنان علي ركن كيش ماست

 هر كس محب فاطمه شد،قوم وخويش ماست

 ما بي خيال سيلي زهرا نمي شويم

 راضي به ترك و نهي تبرا نمي شويم

 قرآن و اهل بيت نبي اصل سنت است

 هر كس جدا ز اين دو شود،اهل بدعت است

 ما همكلام منكر حيدر نمي شويم

 «با قنفذ و مغيره برادر نمي شويم»

 ما از الست طايفه اي سينه خسته ايم

 ما بچه هاي مادر پهلو شكسته ايم

 امروز اگر كه سينه و زنجير مي زنيم

 فردا به عشق فاطمه شمشير مي زنيم

 ما را نبي «قبيله ي سلمان» خطاب كرد

 روي غرور و غيرت ما هم حساب كرد

 از ما بترس،طايفه اي پر اراده ايم

 ما مثل كوه پشت علي ايستاده ايم

 از اما بترس، شيعه ي سرسخت حيدريم

 جان بركفان جبهه ي فتواي رهبريم

 از جمعه اي بترس كه روز سوارهاست

 پشت سر امام زمان ذوالفقارهاست

 از جمعه اي بترس،كه دنيا به كام ماست

 فرخنده روز پر ظفر انتقام ماست

 از جمعه اي بترس،كه پولاد مي شويم

 از هرم عشق مالك ومقداد مي شويم

هر دم به ضريح بي نشانت اي ماه

بسته ست دخيل قلب من با هر آه

عمري ست تپش هاي دلم مي گويد:

«يا فاطمه اشفعي لنا عندالله»